मेरो बिचारमा जिवन र भोगाई

समय र परिस्थितिको खेलबाड न हो। समस्या संग लड्दा लड्दै बाध्यताले कुठारघात गरि आफ्नो माथमा टेके पछि। कायर जस्तै भयर आफ्नो जन्म भुमि जंहा जन्म लिई तोतेबोलिर पाईला चाल्न सिकेको आगनलाई आफ्नो दुई आंखाबाट झरेको आंशुले छर्केर मनमा बिरह र एक्लोमहशुस गरी आफ्नो भबिस्यको खोजिमा हिड्नु पर्ने यो बिबस्ताले गर्दा र सोचे जस्तो नभै सबै पृथक भैदिदा सावनको भेलसरि अनन्तकालसम्मको जिवन सहरालाई आंशुउपहार छोडि बिछोडिनु पर्दा कस्को मन नरोला? लाग्छ यो जिन्दगि नै कस्तो-कस्तो जता जे संग तुलना गरे पनि ठ्याक्कै मिल्ने, भेट्नु र छुटिनु अनि पाउनु गुमाउनु नै जिन्दगि होला।जस्तो पनि लाग्छ अनि छुटेर वा हराएर गए पछि सम्झनामा तडपी-टडपी रुनु नै जिन्दगि होला। यस्तै-यस्तै जिवनका कथा ब्यथा भित्र रुमाल्लिएर बाच्नु नै जिन्दगि होला।अर्थात हासो आशु रोदन बेदना मिलन बिछोड जन्म मिर्त्युको कथाको साङ्लो भित्रै सायद जिन्दगि बाधिएको होला।यस्तै जिन्दगि एउटा पर्कृतिको बर्दान पनि हो। जस्ले उसलाई जे उपहार दिन्छ, तेसैलाई उ प्रसाद ठानेर ग्रहन गर्छ।जस अनुसार नै उ अगाडि बडिरहेको हुन्छ।कहिले खुसि त कहिले चिन्तित पनि,जिन्दगि, जंह र जहिले पनि शुख पछि दुखको सृजना हुन्छ।त कुनै दुखहरु जिन्दगि भोगाईमा नै एक आबिस्मरणिय ह्न्छ. जस्को अभाबमा जिन्दगि नै अधुरो जस्तो हुन्छ हो जिन्दगिमा क्षणिक रुपमा हरेक मनोरन्जन मिल्न सक्छ।तर जिन्दगि भोगाईको क्रममा धेरै समय बेदनाको भुमरिमा जेलिनु पनि पर्छ। बिधिको बिडम्बना भनौ वा भाग्यको खेल काहा-काहा गएर ति सम्पुर्ण सपनाहरु निराकरण गर्नु पर्ने हुन्छ। यि र एस्ता बाधा अड्चनहरु सबैलाई आईपर्छ भनेको होईना मेरो मतलब यस्ता अवस्थाहरुले धेरैलाई दयणिय क्षण भोग्नु पर्ने बाध्यतामा धकेलिदियको हुन्छ। जो यस्तो परिस्थिति संग मुकाबिला गर्न नसकी पागल सरह भौतरिरहेको पनि हुन्छ।(तर यो कसैको वास्तबिक्ता होइना केवल मेरो सोचाईमात्र हो) वास्तबमा उदाउनु र अस्ताउनु नै जिन्दगि रहेछ।दुख-सुख कहिले समिप त कहिले क्षितिजपारि हासो र रोदन मिसृत अनमोल जिन्दगिको परिभाषा नलेखिनहुने २ सब्द रहेछ।जति जति समय अतितलाई छोड्दै जान्छ तेत्ति-तेत्ति नै बर्तमान साझले स्मिर्ति र पिडाको छहारीमा सुस्केरा संगै कैयौ कल्पनाहरु तैरीरहन्छ।यो मानसपटलमा पुराना सम्झनाको आभाष दिलाउदै सहाराको स्मरण यि रातहरु चुपचाप निदाइ मिरमिरे उषालाई निम्त्याउछ। जिन्दगिले भोगेको परिताप अनि मुस्कानमय क्षणले फाटेको हृदय लाई टालटुल गर्दै समय बेजोडले हुइकिदिन्छ सगरमाथाको बक्षस्थल,हिमसिखर मनोहर दृस्य, चांप र गुराश फुलेर ढकमक्क भएको दिब्यस्थलमा रमाउने यि जिन्दगिहरु यथार्तमा भन्नुपर्दा आफु जन्मेको जस्तो पृयस्थल कहि नहुदोरहेछ।बशन्त ॠतुको आगमन संगै त्यहा नव पल्लविहरु मधुर पवनको झोकमा बयस्क बन्न तल्लिन होला। त्यसैको डालिमा बसेर न्याउलि चरिले भाका हाल्दै होला।बिगतका ति रमाईलो क्षणहरु मनन गरेर बध्यता र परिस्थितिले आफ्नो आफन्तहरु संग अलग पारेर धेरै टाडा ल्याईपुर्यायो।


अन्तमा

सम्झना मेरो संगालिराख मुटुको माझैमा।

तड्पेको जिवन लिएर आउला सुनौलो साझैमा।
                                                                   संगम

भिडियो

मैले यु टुब हेर्ने क्रममा यो भिडियो नेपालन्युज डट कमले लिएको आन्तरबर्ता र एउटा बिदेशीले हामी नेपालीहरु भन्दा स्पष्ट बोलेको सुन्दा अचम्म लाग्यो। तपाई पनि हेर्नु होला।

मरुभुमिमा नेपाली पन

"यो मरुभुमिको निलो आकाशमा म तेहि जन्मभुमिको रोशणि खोजिरहेछु।
ऋतु नै परिबर्तन नहुने मरुभुमिमा म तेहि बसन्तलाई पर्खिरहेछु।"

नमस्कार मित्रहरु आज कुनै स्पेसल त केहि छैन। तै पनि ब्ल्ग अप्डेट गर्ने जमर्को गरेर बसेको के लेखौ के भयो। एसो मन डुलाउदै जादा अस्ति एकदिन साउदिको राजधानि रियादको बथ्था भन्ने ठाउमा घुम्न भनि निस्केको थिए। तर त्यहा भेटेको असङ्ख्या नेपलि दाजु भाईहरु भेट्दा केहि लेखौ लेखौ लाग्यो र तेसैलाई सिर्षक बनाई २ ४ कुरा हरु लेख्ने जमर्को गर्दैछु।रोजगारिको लागि बिदेसिने लाखौ नेपालि हरु मध्ये धेरै जसो युबाहरु साउदि अरबमा छन।र यो देश सबै भन्दा ठुलो ग्याश र तेलखानि भएको देश पनि हो।तेसैले होला अरुतिर भन्दा याहा अलि बडिनै नेपालि हरु भितृने गर्छ।र हरेक ठाउहरुमा नेपालिहरुको जम्घट् भएको देख्न सकिन्छ।बिसेष गरेर याहाको मुख्य जम्घट थलो भनेको रियाद जेद्दा र दमाम हो।

यिनै सहरहरुको वरपर धेरै नेपालिहरु छरिएर बसेको छ।एउटै देशमा कर्येरत भए पनि आफ्नो र आफन्तको भेट हुन अतिनै मुस्किल हुन्छ।किन भने यि ठाउ हरु धेरै टाडा टाडा पर्दछ।बिशेष गरि यो खाडि मुलुकहरुमा मुस्लिम धर्मलम्बिहरुको बहुल्येता छ. र उनिहरुको सुक्रबारको दिन सार्बजानिक बिदा हुन्छ।तेसैले यो सुक्रबारको दिन यि तिनवटै सहरमा भएका नेपालिहरुको लागि जम्घटको दिन हो।यिनै सुक्रबारको दिनमा तिनै सहरमा छरिएर रहेको नेपालिहरु सहरको पर्मुख ठाउहरुमा जम्घट हुने गर्छ।बिशेष गरि रियादको बथ्था जेद्दाको बलाद र दमामको सिको बिल्डिङ भन्ने ठाउ नेपालिहरुको भेट हुने साझा चौतारि हो।जहां देशको पुर्ब देखि पस्चिमसम्मको नेपालि हरु जम्मा जम्घट हुने गर्छ। तेसैले सुक्रबारको दिन यि ठाउहरुमा नेपालिहरुको भिड देख्दा लाग्छ नेपाल कै कुनै बजार भन्दा फरक लाग्दैना।तेसैले होला यि ठाउहरुलाई नेपालिचोक भनेर नामकरण पनि गरिएको छ।जुन ठाउहरुमा नेपालको याद दिलाउने नेपालि भन्छाघर रेस्टुरेण्ट हरु पर्सस्त पाईन्छ।जहा नेपालि खाना गुन्द्रुक म:म: सुकुटि जस्ता खानाहरु पाईन्छ।जाहा सुक्रबारको दिन अरु दिन भन्दा चहल पहल अलि बडि नै देखिन्छ। साचि भन्नुपर्दा नेपालि ब्यापारिको लागि दशै नै आएको जस्तो हुन्छ।

"रियादस्थित नेपालि होटेल यहाँ  सुक्रबारको दिन नेपालिहरुको भिड लाग्ने गर्छ।"

साउदि अरबको राजधानि रियद स्थित बथ्था सहरमा प्रतेक सुक्रबारको दिन असङ्ख्या नेपालिहरु जम्घट हुने गर्छ जुनठाउ देखि टाडा टाडा सम्मको आफन्तहरु संग फोन मार्फत सम्पर्क गरि नेपालि चोकमा भेटने सर्त हुन्छ।पहिला नै जुन दिन आफ्नो आफन्त संग भेटि आ आफ्नो अवस्था बारे छलफल गर्छ।कसैले आफ्नो मालिकले दिएको दुख कस्ट तलब नपाउने अनि बाहिर घामको तापमाकाम गर्नु पर्ने तेस्तै-तेस्तै आफ्नो घरपरिवार जन्म थलो छोडि पर्देसिनु परेको ब्यथाहरु यिनै चौतारिमा आफ्नो आफन्तसंग साटासाट गरेर मन हल्का पार्छ।याहा आएरसाहुको ऋन भत्किन लागेको घर अनि पिडाले चाउरिएको बा-आमाको अनुहार र भाईबहिनि अनि पृयशिको ओठमा मुस्कान छर्ने सपना हरु कति सफल भए कति सपना नै भए।तै भएर पनि प्रतेक सुक्रबारको दिन आफ्ना र आफन्तहरु सामु आपस्मा आफुले भोग्नु परेको पिडा र बेदना हरु साटासाट गर्छ यो साझा चौतारिमा कोहि-कोहि आफ्नो गाउले मित्रहरु भेटेर खुसि हुन्छ सबै आ-आफ्नो दुनियामा ब्यस्त हुन्छ।त कोहि छुटिमा जानको लागि आफ्नो स्वजनहरुको लागि किनमेलमा ब्यस्त पनि देखिन्छ।भने कोहि आफन्त मार्फत आफ्नो घर परिवारबाट पठाएको चिठिपत्र र कोसेलिहरुपाएर खुसि देखिन्छ।तेसैले प्रतेक सुक्रबारको दिन यि सहरहरुमा बेग्लै रौनक देख्न सकिन्छ।

बिशेष गरि खाडिमुलुक मध्य साउदिअरबमा अस्लिल पत्रपतृका सिडि हरु लान पाईन्न यदि भेटिएमा जस्को सजाय मिर्तुदण्ड सम्म हुने गर्छ।भन्ने सुन्नमा पाइन्थ्यो।तर यि सहरहरुमा त नेपालमा भन्दा बडि अस्लिल खालका पत्र पतृका सिडिहरु खुलमखुल्लारुपमा बिकृ बितरण भैरहेको देखियो। थोरै समय भए पनि यि नेपालि चोकमाबिताउदा आफु नेपालमै भएको अनुभव भयो।मलाई पनि किन भने जताजता हेरे पनि नेपालि मात्रै र जाहांतहि पनि नेपालि पत्र पतृकाको पसल अडिओ सिडिको पशल हरु मात्रै अझ रमाईलो त नेपालको बसपार्क जस्तै यहा पनि हजारौ नेपालिहरु मिनिरल वाटरको बोतल डुलाउदै प्रतेकलाई सोध्धै हिडिरहेको देख्दा रमाईलै लाग्यो।

नेपाल जस्तै याहा पनि समान हरु किन्दा बार्गेनिङ भैइरहेको देखियो। बिशेष गरेर यो साउदिमा बेलुकाको समय भिड भाड बड्ने गर्छ।किन भने दिउसोको समय अत्ति नै गर्मिहुने भएको हुदा टाडाटाडा बाट पनिबेलुकाको ३-४ बजेको समय मिलाएर जम्मा हुने गर्छ यो चौतरिमा(अकमा) यो बिशेष गरि हाम्रो मुलुकमा नागरिक्ता भने जस्तै यहा अकामा भनिदो रहेछ।जुन कतै हिडडुल गर्दा साथमा अनिबार्य हुनु पर्छ।तर यो अकामा चोर्नेहरु पनि यहा कमि छैनरहेछ। अर्काको अकामा चोरेर अबैधरुपमा अर्को फोटो टासेर बेच्दो रहेछ।जुन चोर हरुको सिकार बिशेष तिनै सोझो नेपालिहरु हुदोरहेछ अब सबैको आखा आफ्नो हातको घडि र कसैको मोबाईलको टाईममा जादैछ। किन भने बेलुकाको ९ बज्न थालिसकेकोछ।जुन बेला नेपालमा १२ बज्न लागेकोछ।गाउघरतिरसबै निन्द्र देबिको काखमा मस्त भैसक्योहोला। त कतै-कतै अल्लारे ठिटा-ठिटिहरु कतै रमाईलो गर्दै होला।तर याहा नचाहादा नचाहादै पनि सबै जना छुटिने तर्खरमा जादैछ।के गर्ने समय नै एस्तै हो आउछ जान्छ पर्खदैन।

के गर्ने भोलि फेरि सबैको डिउटि जानु पर्ने बाध्यता छदैछ।तेसैले अर्को पटक सबै यहि चौतारिमाभेट्ने बाचाका साथसबै जना आ-आफ्नो डेरातिर पाईलाचाल्छ।र यो पङ्तिकार पनि सबै जना चिनजान भएको मित्र हरु संग बिदा भै आफ्नो डेरा तिर लागे भोलिको डिउटिको तयारिको लागि.......

कस्तो जिवन

बजाई रहेछु सारंगि चुडिएको तार संगै।
बिताई रहेछु जिवन मैले कालो समय संगै।
कस्तो जिवन पाए मैले कौडा माथि सुत्नु पर्ने।
बाच्नु मानब धर्म सेकेन्डै बिद्रोह सोच्नु पर्ने।
रित्तिएको जिवन बोकि भोज भतेरमा रमे जस्तै।
आशा बिहिन जिन्दगिको सपना हराए जस्तै।
यो जिवन नै संगित बिनाको पियानो जस्तै।
दिशा बिहिन जिन्दगिमा चालक बिनाको साधन जस्तै।
कुन बस्तुमा बिताए जिवन आफैलाई थाहा भएन।
जिन्दगिलाई कुन सब्दले लेख्ने आफैलाई थाहा। भएन
उदाश मात्रै होकि जिवन सधै उदाश मात्रै हुनु पर्ने।
अद्र्स्य् चोत हरु सधै आई बेदनाले खाईरहने।
आजा देख्छु सारा जगत दुखै दुखको पलंग माथि।
मानिश् भन्नु भ्रम मात्र हो मर्म नै हो हाम्रो साथि ।
यहित सिकायो मलाई आज यथार्त मेरो जिवनले।
बोलि रहेछु साश कडकाई प्रयास गदै यो मनले।
रोजगारको खोजिमा तल्लिनछु जिवन संकेत छैन कतै।
पिरै पिरको भुमरिमा डुब्न पुगेछ जिवन थाहा भएन अझै।
बेरोजगारको सिकार बनि बन्दैछु सिकारि केवल रोजगारको।
बिसाउदैछु चौतरिमा भारि दुख बेदना र उदाशि जिवनको।।
दर्पण लामा(अन्जान)
बौद काठमान्डौ।